لامپ هالوژن بدیع نور یک لامپ رشته ای ساخته شده به شکل یک لامپ کوارتز پر از گاز بی اثر با افزودن هالوژن یا ترکیبات آنها، که تبخیر آهسته رشته را تضمین می کند. اولین لامپ های هالوژن در سال 1959 در ایالات متحده آمریکا و تقریباً به طور همزمان در اتحاد جماهیر شوروی ظاهر شد.
ساختار لامپ های هالوژن مشابه لامپ های رشته ای معمولی است. با این حال، چرخه تنگستن- هالوژن برای کاهش تبخیر تنگستن و روشن کردن دیواره های لامپ در لامپ های هالوژن استفاده می شود. مقدار کمی هالوژن (فلوئور، کلر، برم و ید) به ترکیب گاز پرکننده لامپ هالوژن وارد می شود.
لامپ های هالوژن مانند لامپ های رشته ای گرما ساطع می کنند. یک مارپیچ از تنگستن مقاوم در برابر حرارت در یک فلاسک پر از گاز بی اثر قرار دارد. هنگامی که جریان الکتریکی از یک مارپیچ عبور می کند، گرم می شود و انرژی گرما و نور آزاد می شود. گرما باعث تبخیر ذرات تنگستن می شود که به صورت یک رسوب سیاه در داخل فلاسک می نشیند. با افزایش فشار گاز، این فرآیند کند می شود.
ابعاد و قدرت کم لامپ رشته ای سنتی عملکرد گاز را بیشتر آزمایش نمی کند. هر چه دمای سیم پیچ بیشتر باشد، نور بیشتری ساطع می شود. در عین حال، روند تبخیر تنگستن تسریع می شود که باعث کوتاه شدن عمر لامپ رشته ای می شود. اکثر این پدیده های منفی در لامپ های هالوژن حذف می شوند.
علاوه بر این، لامپ لامپ هالوژن از شیشه کوارتز نسوز ساخته شده است که در برابر دمای بالا و حملات شیمیایی مقاومت بیشتری دارد. شیشه کوارتز یک ماده مقاوم در برابر حرارت است و اندازه کوچک آن استحکام کافی برای ایجاد فشار گاز بالاتر را تضمین می کند.
بنابراین می توان ابعاد لامپ را در لامپ های رشته ای هالوژن به میزان قابل توجهی کاهش داد که در نتیجه از یک سو امکان افزایش فشار در گاز پرکننده و از سوی دیگر امکان استفاده فراهم می شود.
گازهای بی اثر گران قیمت کریپتون و زنون به عنوان گازهای پرکننده. همه اینها باعث افزایش دمای مارپیچ می شود که در نتیجه خروجی نور دو برابر می شود (13-25 لیتر بر وات) و عمر مفید لامپ هالوژن (2-4 برابر بیشتر از لامپ های رشته ای) . . مزیت لامپ های هالوژن خروجی نور آنهاست.
