مواد معدنی طیور به ترکیبات مضر متصل می شوند و به دفع آنها از بدن حیوان کمک می کنند.
مطالعات مختلف اثرات ضد میکروبی برخی از کانی‌های رسی را نشان داده‌اند.
در حیوانات مزرعه، مواد معدنی خاک رس عمدتاً به عنوان عامل اتصال در تولید خوراک دانه دانه و به عنوان مایکوتوکسین و جاذب فلزات سنگین استفاده می شود.
نانو مواد معدنی دارای فعالیت فیزیکی و خنثی شیمیایی بالاتری هستند که ممکن است دلیلی برای جذب کارآمد در سیستم حیوانی باشد و همچنین گزارش شده است که در دما و فشار بالا پایدار هستند .
نانو مواد معدنی به‌عنوان مکمل خوراک می‌توانند کارایی خوراک را افزایش دهند، هزینه خوراک را با کاهش دوزهای مکمل کاهش دهند و همزمان بازده و ارزش محصولات دامی را به دلیل فراهمی زیستی برترشان تشدید کنند.
به عنوان مثال، نانو مواد معدنی، به دلیل اندازه کوچکترشان، گزارش شده است که به راحتی توسط دستگاه گوارش جذب می شوند و به طور موثر در داخل بدن مورد استفاده قرار می گیرند، و از این رو نسبت به اکسید روی با اندازه بزرگتر (ZnO) در دوزهای پایین موثرتر هستند.
علاوه بر این، نانو مواد معدنی اثرات نامطلوب کمتری در مقایسه با همتایان معمولی خود نشان می‌دهند.
گزارش کردند که نانو اکسید روی اثر نامطلوب کمتری بر سلول های انسانی دارد.
نانو مواد معدنی می توانند از روده کوچک عبور کرده و بیشتر در خون، مغز و سایر اندام های مختلف پخش شوند.
خواص عملکردی نانو مواد، مانند اثرات شیمیایی، کاتالیزوری یا بیولوژیکی، به شدت تحت تأثیر اندازه ذرات، شکل، ترکیب، ساختار کریستالی، یون‌های سطحی و مورفولوژی آنها قرار دارد .
نانو مواد معدنی را می توان با روش های فیزیکی، شیمیایی یا بیولوژیکی سنتز کرد .
در روش فیزیکی، از نیروهای فیزیکی برای تجزیه مواد با اندازه بزرگتر به مقیاس نانو استفاده می شود، در حالی که در روش شیمیایی، از عوامل کاهنده برای کاهش اندازه ذرات استفاده می شود.
نانوذرات یا از طریق پرزهای اپیتلیال به گردش خون جذب می‌شوند و متعاقباً به کبد و طحال منتقل می‌شوند یا از طریق سلول‌های M در تکه‌های Peyer که از انتروسیت‌ها عبور کرده و به گردش خون کبدی منتقل می‌شوند.
با توجه به اندازه منافذ کوچکتر (0.6 تا 5 نانومتر) اتصالات محکم، حمل و نقل پاراسلولی NP معمولاً در شرایط فیزیولوژیکی طبیعی محدود می شود.
عنصر کمیاب NP ممکن است تضادهای معدنی را در روده کاهش دهد و منجر به افزایش جذب و استفاده شود و در نتیجه دفع آنها را در محیط کاهش دهد. آنها عمدتاً توسط مکانیسم بین سلولی منتقل می شوند.
پس از جذب، پراکندگی، تجزیه و تخلیه آنها به دی آنها مربوط می شود
