در سال 1894، مخترع و صنعتگر مجارستانی István Röck شروع به ساخت یک یخچال رومیزی شیشه ای بزرگ آمونیاکی کرد که با کمپرسورهای الکتریکی کار می کرد.
کمپرسورهای الکتریکی آن توسط شرکت Ganz Works ساخته شده است. در نمایشگاه هزاره 1896، راک و ماشین سازی اسلینگن یک کارخانه تولید یخ مصنوعی با ظرفیت 6 تن ارائه کردند.
در سال 1906، اولین سردخانه بزرگ مجارستانی (با ظرفیت 3000 تن، بزرگترین در اروپا) در خیابان Tóth Kálman، بوداپست افتتاح شد، این دستگاه توسط شرکت Ganz Works ساخته شد. تا زمان ملی شدن پس از جنگ جهانی دوم، تولید یخچال صنعتی در مقیاس بزرگ در مجارستان در دست شرکت راک و گانز ورکز بود.
واحدهای تجاری یخچال و فریزر، که نام‌های بسیار دیگری دارند، تقریباً 40 سال قبل از مدل‌های رایج خانگی مورد استفاده قرار می‌گرفتند. آنها از سیستم های گازی مانند آمونیاک (R-717) یا دی اکسید گوگرد (R-764) استفاده کردند که گهگاه نشت می کرد و آنها را برای استفاده خانگی ناامن می کرد.
یخچال های خانگی کاربردی در سال 1915 معرفی شدند و در دهه 1930 با کاهش قیمت ها و معرفی مبردهای مصنوعی غیر سمی و غیر قابل اشتعال مانند فریون12 (R-12) در ایالات متحده مقبولیت بیشتری پیدا کردند.
با این حال، ثابت شد که R-12 به لایه اوزون آسیب می رساند و باعث شد تا دولت ها استفاده از آن را در یخچال های جدید و سیستم های تهویه مطبوع در سال 1994 ممنوع کنند. از سال 1990 مورد استفاده متداول بوده است، اما R-12 هنوز در بسیاری از سیستم های قدیمی یافت می شود.
یک یخچال تجاری رایج، خنک کننده نوشیدنی با نمای شیشه ای است. این نوع وسایل معمولاً برای شرایط بارگذاری مجدد خاص طراحی می شوند به این معنی که آنها معمولاً سیستم خنک کننده بزرگتری دارند.
این تضمین می کند که آنها قادر به مقابله با حجم زیادی از نوشیدنی ها و باز شدن مکرر در هستند. در نتیجه، مصرف انرژی بیش از 4 کیلووات ساعت در روز برای این نوع یخچال‌های تجاری معمول است. یخچال ها می توانند در موارد خاصی به کمپرسور آسیب فنی وارد کنند.
سایر انواع آسیب‌ها، مانند نشت کولر، می‌توانند تا زمانی که مشکلات جدی ایجاد نشوند، شناسایی نشوند. نگرانی های بهداشتی در میان این مشکلات مهم است و مسمومیت با مبرد هشدار دهنده ترین آنهاست.
